Tineke van der Kruijssen
‘PERSOONLIJKE AANDACHT IS HET SLEUTELWOORD’
Iets betekenen voor de maatschappij. Dat is het streven van Tineke van der Kruijssen. Altijd geweest. Dat gevoel zit zelfs zo diep, dat zij haar eigen leven er volledig naar heeft ingericht. De zorgzame moeder in hart en nieren heeft genoeg familie om zich over te bekommeren, maar ze verzorgt ouderen en pleegkinderen alsof het haar eigen bloed is.
,,Dit zijn mensen die persoonlijke aandacht nodig hebben. En als je de ruimte hebt om die te geven, waarom zou je anderen daar dan niet in laten delen?”
Ze is moeder van drie kinderen die inmiddels al een flinke tijd het huis uit zijn. Stil is het echter niet in de omgeving van Van der Kruijssen. Met vijf lichamelijk- en geestelijk gehandicapte pleegkinderen in haar eigen boerderij is geen dag hetzelfde. Tel daar de aanwezigheid van verzorgend personeel, crisis- en weekendkinderen bij op en je hebt een minimaatschappij. ,,Die is eigenlijk pas echt ontstaan toen mijn eigen kinderen het huis uit waren. Het lege nest syndroom begon wat op te spelen. Ik werkte toen nog buitenshuis als verpleegkundige bij de kinderthuiszorg. Daar wilde ik verandering in brengen. Iets voor mezelf gaan doen. Ik wilde kinderen persoonlijke aandacht bieden en dat in mijn eigen omgeving. Via de William Schrikkergroep (een landelijk werkende instelling voor jeugdbescherming, jeugdreclassering en pleegzorg) kreeg ik uiteindelijk vijf kinderen in huis.”
'WIJ WILLEN EEN
MOOIE OMGEVING
BIEDEN WAARIN
MENSEN VAN HUN
LAATSTE MOMENTEN
KUNNEN GENIETEN'
Van der Kruijssen woonde toen al aan de Herenweg in Egmond aan den Hoef. Ze liet haar boerderij uitbouwen om de kinderen de zorg te kunnen geven die zij nodig hadden. Vaste bewoners, kinderen die slechts een dag komen of crisiskinderen die om uiteenlopende redenen even een andere plek nodig hebben; ze zijn allemaal welkom. ,,De moeder van een van onze krachten was zorgbehoevend en is hier op den duur ook komen wonen. Tot de dag dat zij overleed. Vanaf dat moment stond het vast dat we ons ook op ouderenzorg zouden gaan richten. Via mond-tot-mondreclame en mijn connecties in de wijkverpleging wist men ons steeds beter te vinden.”
,,Op een dag komt dan het moment waarop je besluit een volgende stap te zetten. In de vorm van een tweede boerderij”, vervolgt Van der Kruijssen, wiens moeder bij haar in huis ook van zorg op maat geniet. ,,Eentje waarin plek is voor zes ouderen. Voor dementerenden, maar ook voor terminale mensen die in een mooie omgeving van hun laatste dagen willen genieten. Palliatieve zorg verlenen. In dat stuk voorzie ik graag.”
'VERGEET NIET DAT
JE MET MENSEN TE
MAKEN HEBT DIE IN
DEZELFDE MAATSCHAPPIJ
ALS JIJ EN IK HEBBEN
GEZETEN'
,,Ik heb zoveel voorbeelden gezien van hoe het niet moet. Mensen die wegens ruimtegebrek tussen de dementerenden worden gezet terwijl ze dat zelf helemaal niet zijn. Kijk naar mijn eigen moeder. Ze zat in een tehuis, aan het zuurstof, kreeg allerlei medicijnen en zat te schreeuwen om een zuster die nauwelijks aandacht voor d’r had. We hebben haar weggehaald en hier neergezet. Geloof mij, aandacht is het sleutelwoord. Ze is grotendeels van de medicijnen af en is weer veel meer zichzelf. Vergeet niet dat je met mensen te maken hebt die in dezelfde maatschappij als jij en ik hebben gezeten. Ik vind dat je met respectvolle omgang een heel eind komt.”